رویکرد نشانه شناختی به تحلیل ارتباطات درون فردی در فیلم «زندگیِ دوگانه ورونیک»

سینما علاوه بر آنکه خود یک وسیله ارتباط جمعی است، ابزار بازنمایی ارتباطات نیز هست. در این مقاله کوشیده ایم با رویکردی نشانه شناختی به تحلیلِ بازنماییِ ارتباطات درون فردی در سینما بپردازیم و برای این منظور، اثری از کریستف کیشلوفسکی، یکی از کارگردانانِ مؤلّف اروپای شرقی را، برگزیده ایم. در این مقاله با تأکید بر فیلمِ «زندگی دوگانه ورونیک»، رمزگانِ خاصّ ِ کیشلوفسکی را در نمایش این نوع ارتباط، تحلیل کرده ایم و نشان داده ایم که فیلمساز با تعریفِ رمزگانِ فنّیِ خاصّ خود، دو بخش جسمانی و درونیِ انسان را به تصویر می کشد. او از نشانه های مورد اشاره در روانکاویِ یونگی در جهتِ نمایش ارتباط فرد با خودش بهره می گیرد و خواب دیدن را، که یکی از مضامینِ کلیدی در تعریفِ ارتباطاتِ درون فردی است، به شکلی واقع گرایانه و به وسیله روایتِ داستانی درباره دو بُعد زندگیِ یک شخصیت، به تصویر می کشد.